Beni Kör Kuyularda Merdivensiz Bıraktın..

Her ne kadar önceki maçlarda oynanan oyun bize bir şey söylemeye çalışsa da, tıkayıp kulaklarımı "Beşiktaş adının olduğu her yerde umut vardır" , "Biz inandık sizlerde inanın" dedim. İnanıyordum kazanacağımıza, ancak bütün inancım akşam saatlerinde aldığım haberle sona ernstdi. Umuduma cin biberi yedirip ishale transfer etmişlerdi. (Bağırsak enfeksiyonuymuş peh, bal gibi ishal işte) Yalnız kalmıştım.

Aslında ilk değildi yalnızlığım, her önemli maçta, hani şu maçı alırsak çok şey değişecek, bu maçı alırsak bu devran tersine dönecek dediğimiz tüm maçlarda maç düdüğüyle beraber yalnızlığın sesi Fink atmaya başlıyordu beynimde. Bu sefer Fink atsın farklı olsun dedim ki atmaya Fink'ten yakın kimse olmadı. Sarı kafasıyla kardeşimin çocukluğuna benzetiyorum Beşiktaş'a geldiği günden beri Fink'i, bir abilik yapacaktı olmadı. Ama hakkım helaldir kardeşime. İyi değildi belki ama Beşiktaş'ın en iyisiydi yine de. Ruh vardı.

Şunu şurada, bunu burada oynatmak değil, sadece oynatmak dert oyuncuları Beşiktaş'ta. Oynamıyorlar efendim, oynatamıyoruz. Hep onlarda bulurdum suçu ama dünkü maç benim için de milat oldu, kıçıkırık saksı çiçeği bile yerini değiştirince küsüyo, hani geçtim asist yapmasını, gol atmasını yaşama azmi bile göstermiyor. Hani lahana olsalar şaşırtmak bi nebze anlaşılır bir durum da dünkü maçta özellikle dikkat ettim lahana da değiller bu adamlar, adamlar. Alışkanlıkları, mevkileri var.

En nihayetinde kötü oynayıp haklı bir mağlubiyet aldık. Yenseydik cep telefonu melodisini şampiyonlar ligi introsu yapıp kafa bulacaktım arkadaşlarla ofisteki tek Beşiktaşlı olarak ama olmadı kafa konusu olduk, sağlık olsun. Önümüzdeki maskeli beşler sahnesine bakacağız artık.

Demirörenn yeter de, ya ilk dakikadan itibaren yeter ya da bizim işimiz değil. 2. golü yedikten sonra yeter olmadı, yetmedi. Denizli, hiç kimse güvenmezken ben güveniyordum sana, en çok da sana, ama sen ne yaptın? Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın.